burczeć

burczeć I {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk VIa, burczećczę, burczećczy, burczećczał, burczećczeli {{/stl_8}}– burknąć {{/stl_13}}{{stl_8}}dk IVa, burczećnę, burczećnie, burczećnij, burczećnął, burczećnęli {{/stl_8}}{{stl_7}}'odzywać się zdawkowo, w sposób niegrzeczny, opryskliwy': {{/stl_7}}{{stl_10}}Burczeć coś niewyraźnie pod nosem. Burknął ojcu, że i tak zrobi po swojemu. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}\ {{stl_20}}

{{/stl_20}}burczeć II {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk VIa {{/stl_8}}– naburczeć {{/stl_13}}{{stl_8}}dk VIa {{/stl_8}}{{stl_7}}'karcić kogoś ostrymi słowami; łajać': {{/stl_7}}{{stl_10}}Potrafisz tylko burczeć na dzieci, a byś siadł i spokojnie wytłumaczył. Naburczał na syna. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}\ {{stl_20}}

{{/stl_20}}burczeć III {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. 3. os ndk VIa, burczećczy, burczećczało {{/stl_8}}{{stl_7}}'o przewodzie pokarmowym: wydawać odgłos spowodowany zaburzeniami trawiennymi, głodem': {{/stl_7}}{{stl_10}}A cóż ci tak burczy w brzuchu, może jesteś głodny? {{/stl_10}}